Η Δίκη της 5ης Μαρτίου, το ΜΩΛΛ, η Βουλή & η Συνταγματική νομιμότητα

Την 5η Μαρτίου συζητήθηκε η ενώπιον της Ολομελείας του ΣτΕ αίτηση ακυρώσεως των κ.κ. Δορυλάου Κλαπάκη και Παναγιώτη Θεoδωρόπουλου την οποία συνυπέγραψε και η Παρέμβαση Πολιτών Αμαρουσιου (της οποίας οι ανωτέρω δυο προσφεύγοντες είναι και ιδρυτικά μέλη), με οι Δικηγόρους τους συμπολίτες μας και μέλη του Συνδυασμού μας κ.κ. Παν. Θεοδωρόπουλος και Κατερίνα Ψάλτη , με την οποία προσέβαλλαν στο ΣτΕ νόμο βάσει του οποίου χορηγήθηκε από την Βουλή….. οικοδομική άδεια στο ΜΩΛΛ, χωρίς καν να τηρηθούν ούτε οι κείμενες πολεοδομικές διατάξεις.

Κατά την εισήγηση του εισηγητή - Συμβούλου κ. Ρόζου, προτείνεται ο νόμος αυτός να κριθεί αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου να ακυρωθούν οι επίμαχες διατάξεις οι οποίες αφορούν την κατασκευή αυτού του Εμπορικού Κέντρου.

Η δίκη αυτή έχει χαρακτηρισθεί από τους επιστημονικούς και νομικούς κύκλους ως δίκη σταθμός στην ιστορία της Ελλάδος διότι ανεξαρτήτως του ότι η αφορμή της δικής αυτής ήταν το μη νόμιμο ΜΩΛΛ το αποτέλεσμα της Δίκης της 5ης Μαρτίου θα καθορίσει επίσης στο πλαίσιο των συνταγματικών επιταγών την έκταση εκάστης εξουσίας και την δυνατότητα παρέμβασης του πολίτη στο κέντρο των αποφάσεων.

Με απλά λόγια θα κριθεί εάν η Βουλή έχει την απόλυτη ελευθερία να νομοθετεί αντισυνταγματικά και ανεξέλεγκτα οτιδήποτε αναιρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα από τον πολίτη της κατοχυρωμένης από το Σύνταγμα δικαστικής προστασίας έναντι των αυθαιρεσιών της Πολιτείας.

Δηλαδή να έχει το δικαίωμα η Βουλή να μπορεί αύριο με νόμο να μεταβάλει π.χ. το Δάσος Συγγρού σε οικόπεδο, την πώληση όλης της έκτασης του σε εξευτελιστική τιμή, δίνοντας ταυτόχρονα με νόμο στον ιδιώτη και οικοδομική άδεια να κατασκευάσει και την βίλα του μέσα στον συγκεκριμένο χώρο Ενώ και από την άλλη μεριά ο Ελληνικός λαός τα όργανα της πολιτείας και η Δικαιοσύνη εγκλωβισμένοι να παρακολουθούν ανήμποροι αυτή την καταστροφή ως απλοί θεατές.

Από την πλευρά των συμφερόντων του κ. Λάτση εκτός των άλλων, δικηγόροι ήταν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου, κ.κ. Πολίτης, Δελλης και Σπυρόπουλος, οι οποίοι υπερασπίσθηκαν τις θέσεις του κυρίου του έργου. Ανάμεσα στα άλλα που ισχυρίσθηκαν ήταν ότι η Βουλή μπορεί να κάνει ότι θέλει (δηλαδή να αυθαιρετεί, να νομοθετεί καταστρατηγώντας κάθε έννοια νομιμότητας και σε αντίθεση με τις συνταγματικές διατάξεις) κι όλα αυτά στο βωμό του κέρδους ενός ιδιώτη, χωρίς να έχει δικαίωμα ο πολίτης να προσφεύγει στην Δικαιοσύνη.

Η δίκη της 5ης Μαρτίου , θα μείνει στην ιστορία της Δημοκρατίας της αξιοπρέπειας του λαού μας και των πραγματικών συμφερόντων της Εθνικής Οικονομίας.
Η υπόθεση αυτή εν πολλοίς θα κρίνει το μέλλον της χώρας, δίδοντας το δικαίωμα ή όχι , στην εκάστοτε σύνθεση της βουλής να αποφασίζει για την εκποίηση της Ακρόπολης των Ελληνικών νησιών , του ορυκτού πλούτου της χωράς μας κ.λ.π, εξυπηρετώντας τα στενά συμφέροντα ιδιωτών και κερδοσκόπων εις βάρος των Εθνικών μας συμφερόντων και της ποιότητας ζωής δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων , δημιουργώντας ταυτόχρονα οικονομικές κρίσεις όπως αυτή που έχουμε και πληρώνουμε σήμερα όλοι, εξ αιτίας τέτοιων χαριστικών αντισυνταγματικών νομοθετικών ρυθμίσεων.
Σ                                                     ΥΝΔΥΑΣΜΟΣ «Για ένα νέο Μαρούσι»