Ο χρόνος εν μέσω COVID -19

Γνωρίζουμε ήδη ότι ο χρόνος του κεφαλαίου, της αυτο-αναγνώρισης της αξίας, είναι μελλοντικός, προγνωστικός, προσανατολισμένος πάντα, όχι στο τώρα, αλλά στο μετά. 

Αυτό είναι που ωθεί τις εντατικοποιήσεις της παραγωγής -την επιτάχυνση και τον αυτοματισμό, την πίεση στους εργαζομένους για να παράγουν περισσότερο από το οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα κέρδη στο μέλλον. 

Το ίδιο ισχύει και με τις επενδύσεις: 

η πρόβλεψη του τι θα συμβεί στο μέλλον, είναι αυτή που δημιουργεί στοιχήματα στο παρόν·

είναι πάντα στοιχήματα για το μέλλον.

Ο καπιταλιστικός χρόνος είναι ασυνδετος με τον χρόνο του ιού. 

Πώς;

Τα τεστ για τον ιό κοιτάζουν πίσω: συνέβη η μόλυνση; 

Ποια ήταν η αιτία της ασθένειας που παρουσιάζεται; 

Γι’ αυτό και στις Η.Π.Α. συγκεκριμένα, παίζουμε κυνηγητό. 

Οι καπιταλιστές δεν είδαν κέρδος στην πρόβλεψη της επιδημίας - «πάρα πολλοί» αναπνευστήρες και άδεια κρεβάτια είναι μόνο σωροί νεκρού κεφαλαίου.

Μπορούμε να γνωρίζουμε μόνο πού ήταν ο ιός και να κάνουμε υποθέσεις για το πώς ταξίδεψε.

Ο χρόνος της ζωής εν μέσω COVID-19 είναι ασύγχρονος, κατακερματισμένος, αποσυνδεδεμένος. 

Εντός συνόρων, εκτός ορίων

    Το πλάνο & η πλάνη της πλανητικής εποχής 

Ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, γεννώντας πασχαλιές μέσ’ απ’ τη νεκρή γη, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ανασαλεύοντας ρίζες νωθρές με ανοιξιάτικη βροχή.[1]

Στην Ταφή του νεκρού, αναφερόμενη στην αμφιταλάντευση μεταξύ ζωής και θανάτου, ομορφιάς και φθοράς, ποιητικής ουτοπίας και ιστορικής δυστοπίας, η ελιοτική αποτύπωση της αντίφασης του μεταιχμιακού τοπίου ανταποκρίνεται μοιραία και στη σημερινή πραγματικότητα. 

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Ιστορία ξαναγράφει την Έρημη χώρα. 

Τον Απρίλιο του 2020, τον Απρίλη του COVID-19, η πόλη αδειάζει, ο θάνατος  θερίζει, η φύση ανθίζει, μία νέα εποχή χαράζει. 

Ο ιός, η μάστιγα, μοιάζει σαν το αναγκαίο γεγονός – τομή για το πέρασμα σε μία άλλη σφαίρα του ιστορικού γίγνεσθαι. 

Ο  ατέρμονος επιτάφιος θρήνος για τους νεκρούς του ιού μοιάζει με οβερτούρα ενός νέου επεισοδίου του έργου της ανθρωπότητας.

Το παρόν, μας βρίσκει λίγο πριν και λίγο εντός του νέου. 

Και, όπως κάθε μεταίχμιο, παρουσιάζεται αμφίσημο και διπολικό. 

Κείμενη μεταξύ του κενού και του καινού, πρόκειται για μια εποχή αβέβαιη, διαστρεβλωτική και κρίσιμη που οδηγεί σε μία περιοχή – πραγματικότητα αχαρτογράφητη. 

Αυτό που διακυβεύεται εδώ και τώρα δεν αφορά μόνο τις οικονομικές σχέσεις και την πολιτική εξουσία, αλλά έχει να κάνει συνολικότερα με τον τρόπο που ο Άνθρωπος συλλαμβάνει τον εαυτό του μέσα στον Κόσμο και κατά προέκταση με τον τρόπο εγγραφής του στην πραγματικότητα. Αnthropocene era και Singularity era, σε λίγο θα φανεί αν και πώς θα υπάρξει το ανθρώπινο ον στην υφήλιο.

Στους πρόποδες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης,  διεθνοπολιτικές οντότητες, δρώντες, κοινωνίες και συμφέροντα, συγκρούονται και αναμετρώνται, αποτιμώντας τον κύκλο που κλείνει, ατενίζοντας και προετοιμάζοντας αυτό που έρχεται.

Η χυδαιότητα στα χρόνια του κορωνοϊού

Παραφράζοντας τον τίτλο τού σπουδαίου μυθιστορήματος «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» παρατηρούμε πως όπως στο μυθιστόρημα του  Gabriel García Márquez ο έρωτας θριαμβεύει με φόντο την τρομερή αρρώστια της εποχής, την χολέρα,     

...έτσι & σήμερα στο μυθιστόρημα της «δημοκρατικής» Ελλάδας η χυδαιότητα (κυρίως η πολιτική) θριαμβεύει σε κάθε περίπτωση, ακόμη & υπό την απειλή μιας σύγχρονης επιδημίας-πανδημίας.

Η χυδαιότητα της κρατικής τρομοκρατίας είναι εδώ, μπας & δικαιολογηθούν οι αποφάσεις καταστροφής που λήφθηκαν όχι με γνώμονα την υγεία μας,     

...αλλά με απώτερο σκοπό να αποκρυβούν οι ευθύνες της Mνημονιακής κατεδάφισης του Εθνικού ΣυστήματοςΥγείας, οι εγκληματικές-προδοτικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας. 

Το πόσο οι αποφάσεις περιορισμών & καραντίνας υπήρξαν καταστροφικές θα φανεί πολύ σύντομα με τις στρατιές καινούργιων ανέργων & οικονομικά κατεστραμμένων πολιτών,     

... που ζωντανοί μεν, αλλά ανυπεράσπιστοι χωρίς καμία ανοσία (με ακέραια ευθύνη των χυδαίων, & του χυδαιότατου υφυπουργού που απειλεί ακόμη με την τάχα «ακέραια κοινωνική ευθύνη») & με τον ιό παρόντα, θα κληθούν σε νέες  «θυσίες» για την «επανεκκίνηση» μιάς οικονομίας (& των ζωών τους) οριστικά σε πτώχευση,    ...θα πεθαίνουν κατά χιλιάδες από άγχος, από αυτοκτονίες, από καρδιαγγειακά νοσήματα, από οικονομική έλλειψη δυνατότητας προμήθειας φαρμάκων, αλλά & από τον ίδιο τον κορωνοϊό,      ... αφού αυτός είναι ακόμα εδώ & θα επιπέσει στην ανυπεράσπιστη από ανοσία «αγέλη»,     ...μιας & ο λαός δεν τολμά να επιπέσει στους Μνημονιακούς Νενέκους & καταστροφείς του.     

Η πολιτειακή χυδαιότητα τού να κυβερνάς με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με πρόστιμα, με τις δυνάμεις καταστολής (και γιατί όχι αύριο - μεθαύριο & με τον στρατό, για λόγους «προστασίας της υγείας & της ζωής(!) του λαού »;) είναι εδώ.

Νέες μολυσματικές ασθένειες στους ανθρώπους, φέρνει η αποψίλωση των δασών

Οι επιστήμονες συνδέουν την αποψίλωση των δασών με την εμφάνιση νέων ασθενειών που απειλούν τον άνθρωπο.

Τα δάση λειτουργούν ως ασπίδες για τους ανθρώπους, κρατώντας τους ασφαλείς από κορωνοϊούς και άλλες ασθένειες. 

Η συνέπεια της καταστροφής των δασών ίσως είναι η απελευθέρωση καταστρεπτικών ασθενειών για την υγεία των ανθρώπων παγκοσμίως, αναφέρεται σε δημοσίευμα της DW.

Οι επιστήμες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και 2 δεκαετίες. 

Καθώς οι άνθρωποι καταπατούν τα δάση, αυξάνεται η πιθανότητα να κολλήσουν κάποιον ιό που υπήρχε μόνο μεταξύ των άγριων ζώων.

Για τον λόγο αυτό δεν αποτέλεσε έκπληξη για την Ana Lucia Tourinho η εμφάνιση του νέου κορωνοϊού στην Κίνα και η εξάπλωσή του σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Η Ana Lucia Tourinho είναι οικολόγος στο Πανεπιστήμιο Mato Grosso της Βραζιλίας και μελετά πως η περιβαλλοντική ανισορροπία μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για τα δάση και τους ανθρώπους.

«Όταν ένας ιός που δεν αποτελούσε μέρος της εξελικτικής μας ιστορίας αφήσεις τον φυσικό του ξενιστή και εισέλθει στα σώματά μας, επέρχεται το χάος. Ο νέος ιός κάνει ακριβώς αυτό» ισχυρίζεται η Ana Lucia Tourinho.

Πριν μολύνει τους ανθρώπους παγκοσμίως, ο ιός που αρχικά ονομάστηκε SARS-CoV-2, ζούσε στο σώμα άγριων ζώων, πιθανότατα νυχτερίδων. 

Όταν ιοί τέτοιου είδους ζουν σε ισορροπία με τον  ξενιστή τους σε ένα κλειστό δάσος, δεν αποτελούν απειλή για τους ανθρώπους. 

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν το δάσος καταστρέφεται και καταλαμβάνεται από ανθρώπους.

Προηγούμενες επιστημονικές μελέτες έδειξαν τη σχέση μεταξύ της αποψίλωσης των δασών, του πολλαπλασιασμού των νυχτερίδων στις κατεστραμμένες περιοχές και τους κορωνοϊούς, που περιλαμβάνει το στέλεχος του covid-19.

Πλουσιότεροι με την ανοχή των φτωχών

Τα τελευταία στοιχεία που δίνει το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής (Institute for Policy Studies found), είναι μήνυμα που μπορεί να κρύβει μελλοντικές εξελίξεις για την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. 
Το σημαντικότερο πάντως συμπέρασμα από την τελευταία έκθεση είναι πως ο πλούτος έχει αλλάξει και τρόπους συσσώρευσης. 

Γεγονός πάντως είναι πως οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι ενώ οι αναξιοπαθούντες αυξάνουν με δραματικό ρυθμό παγκοσμίως.

Η νέα έκθεση από το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής αποδεικνύει ότι, ενώ δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορανοϊού, η εξαιρετικά πλούσια ελίτ της Αμερικής έχει δει την καθαρή αξία της περιουσίας τους να αυξάνεται κατά 282 δισεκατομμύρια δολάρια σε μόλις 23 ημέρες.

Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η οικονομία αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 40% αυτό το τρίμηνο. 

Η έκθεση σημειώνει επίσης ότι μεταξύ 1980 και 2020 οι φορολογικές υποχρεώσεις των δισεκατομμυριούχων της Αμερικής, μετρούμενες ως ποσοστό του πλούτου τους, μειώθηκαν κατά 79 τοις εκατό.

Τα τελευταία 30 χρόνια, ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά περισσότερο από 1100 τοις εκατό, ενώ ο διάμεσος πλούτος των νοικοκυριών αυξήθηκε μόλις κατά πέντε τοις εκατό.

Το 1990, ο συνολικός πλούτος που κατείχε η τάξη δισεκατομμυριούχων της Αμερικής ήταν 240 δισεκατομμύρια δολάρια, σήμερα ο αριθμός αυτός ανέρχεται στα 2,95 τρισ  δολάρια!!!

Έτσι, οι δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής συγκέντρωσαν περισσότερο πλούτο τις τελευταίες τρεις εβδομάδες από ό, τι έκαναν συνολικά πριν από το 1980. 

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, μόνο τρία άτομα ο CEO της Amazon Jeff Bezos, ο συνιδρυτής της Microsoft Bill Gates και ο Warren Buffet του Berkshire Hathaway κατέχουν τόσο πλούτο όσο το μισό όλων των νοικοκυριών των ΗΠΑ.

Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας!

Ἐπιστολή πρός Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἁμαρουσίου καί Ὠρωπού: 
Θρηνῶ καί ὀδύρομαι

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ μεγάλη συνοχή καρδίας ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς, τόν πνευματικό μου πατέρα καί Ἐπίσκοπο. 

Καθημερινῶς πυροβολούμαστε ὑπό τῶν ἐνοριτῶν μας καί τῶν πνευματικῶν τέκνων οἱ ὁποῖοι ἐπιμόνως μᾶς ἐρωτοῦν πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθουν στόν Ἱερό Ναό, νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή ζητοῦν τά αὐτονόητα δικαιώματά τους, γιά νά καταφέρουν νά ζήσουν.

Ἐμεῖς ὑπακούσαμε στό ἐκ Θεοῦ «ἐπιτίμιο» ἐκ καρδίας, γιατί πιστέψαμε ὅτι θά ὠφεληθοῦμε ἅπαντες, ἀρχιεπίσκοπος, μητροπολῖτες, ἀρχιμανδρῖτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα.  

Πράγματι ὠφεληθήκαμε ὅλοι, δημιουργήσαμε ἁλυσίδες προσευχῆς γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.  Γλυκάθηκαν τόσο μέ τήν προσευχή οἱ ἀδελφοί  χριστιανοί, πού μᾶς ζητοῦν νά συνεχίσουμε καί μετά τήν ἄρση τῶν μέτρων.

Μετά ἀπό τήν πρώτη ἑβδομάδα παραμονῆς στό σπίτι (stay home), ἅπαντες διαπιστώσαμε τόν σκληρό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.  

Ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας ξεσήκωσε τούς πληρωμένους (εἴκοσι ἑκατομμύρια εὐρώ ἀμοιβή ἀπό τήν Κυβέρνηση) δημοσιογράφους γιά νά χτυπήσουν στό ψαχνό, τή θεία Κοινωνία, τόν τρόπο μεταδόσεώς της καί μύρια ἄλλα κορωνοειδῆ ἐπιχειρήματα.

Τό θράσος τους δέν ἔχει ὅρια.  Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι μοιάζουν μέ μωρά παιδάκια πού συναγωνίζονται ποιός θά κάνει τίς μεγαλύτερες σκανταλιές (π.χ. ἕνας δήμαρχος καταφέρεται κατά τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἄλλος, ὑφυπουργός ἐκδίδει γενική ἀπαγόρευση διανομῆς τοῦ ἁγίου Φωτός).  Τί νά λέμε!  

Εἶναι ἄσκοπο νά ἀναφέρω περιστατικά σέ Σᾶς πού εἶσθε πολύ κοντά σέ ὅλα τά τεκταινόμενα καί ὑφίστασθε τήν ἐντονό­τερη, ὑποθέτω, πίεση ἀπό ὅλους μας.

Σεβασμιώτατε,

Ἐπιτρέψατέ μου νά τολμήσω νά Σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀφήσουμε το ποίμνιό μας ἄλλο φυλακισμένο, ἀπαρηγόρητο, ἀστήριχτο, ὑποκείμε­νο σέ ὅλους τούς κινδύνους ψυχολογικούς, πνευματικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐπικοινωνιακούς, μαθησιακούς, μέ κλειστές ὅλες τίς βαθμῖδες ἐκπαίδευσης, μέ θέαμα μοναδικό τήν τηλεοπτική λατρευτική «συμμετοχή», τιμωρία γιά τή χριστιανική τους ἰδιότητα.

Ἄρχισε τό ραμαζάνι καί ἀφυπνίζεται ἀμυδρῶς καί ἐνεργοποι­εῖται στούς δικούς μας ἄρχοντες ἕνα θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ δέν τό βρῆκαν στούς θησαυρούς τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.  

Εἶναι ἄκρως λυπηρό βέβαια νά ζοῦν σέ μιά Ἑλλάδα μέ ἔνδοξη ἱστορία 3000 ἐτῶν, μέ λεπτές συγχρόνως θρησκευτικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις καί πλούσια ἐθνική καί ἑλληνορθόδοξη παράδοση, καί ὅμως νά ἀπεχθάνονται τήν Ἐκκλησία! ... 

Tα τσοπανόσκυλα του συστήματος

«Ο καθείς την μύξα του για βούτυρο την έχει» (παροιμία)

Κανάλια τηλεοπτικά κλείνουν, ξανανοίγουν, καινούργια εμφανίζονται και το μόνο που δεν αλλάζει, είναι τα σκύβαλα της δημοσιογραφίας. 

Κλείνει ο σταθμός, υποθέτεις ότι γλιτώσαμε από έναν βάτραχο της παραπληροφόρησης & αίφνης, ξετρυπώθηκε, τον αντικρίζεις να καμαρώνει κάποια ημέρα ως παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής. Και παραμένει ο ίδιος, η κόπρος του Αυγεία επανήλθε. 

Ο αυλοκόλακας γελωτοποιός στη θέση του. 

Η ημιμαθής αναξιοπρέπεια στο πόστο της. (Αναρωτιόταν ο Ιγνάσιο Ραμονέ δημοσιογράφος και πανεπιστημιακός στο περισπούδαστο βιβλίο του «Η τυραννία των ΜΜΕ», σελίδα 84: 

«Για ποιο λόγο κατέρρευσε η ευγενής αντίληψη για την δημοσιογραφία; 

Πώς περάσαμε από ένα είδος εξύμνησης του δημοσιογράφου, του ήρωα της σύγχρονης κοινωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη σημερινή κατάσταση όπου, έχοντας γίνει το “νέο τσοπανόσκυλο”, κατέχει την πρώτη θέση στην κλίμακα της ντροπής;).

Τώρα με την απάτη του «μένουμε σπίτι» επιστρατεύτηκαν τα «λαμπερά» όργανα της προπαγάνδας. Στις μεγάλες τρικυμίες ξεβράζονται τα κονσερβοκούτια και τα σκουπίδια. 

Ο λαός έπρεπε να τρομοκρατηθεί, να καθηλωθεί, να ενοχοποιηθεί. 

Οι ναοί να κλείσουν χωρίς αντιδράσεις. Ιερείς και πιστοί να απειληθούν. 

Το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας να ποινικοποιηθεί. 

Τα παράνομα πρόστιμα να κάμψουν όσους τολμούν. 

Οι ψυχές να μαυρίσουν ώστε να υποκύψουν. (Και ως γνήσια κακέκτυπα της Ευρώπης βάζουμε πάνω σε μια καρότσα, μια λαϊκή αοιδό να μετριάσει τον πόνο μας. 

Ψαλμωδίες να μην ακούγονται και καμπάνες μόνο. Ζουρνάδες και νταούλια επιτρέπονται. 

Τι να πει κανείς; Συνθήκες χειρότερες και από την προηγούμενη γερμανική Κατοχή. 

Και γι’ αυτές τις βρωμοδουλειές, που δεν τις κάνει ένας έντιμος και σοβαρός άνθρωπος, κλήθηκαν τα συνήθη «ασκιά γιομάτ’ αγέρα», οι θεομπαίχτες της τηλοψίας. 

Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. 

Οι ευφημιστικώς λεγόμενοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, οι ευτελείς δούλοι της εξουσίας.

Πασχαλινό επιμύθιο

Πάσχα, η λέξη σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Από τη γη της αιχμαλωσίας στη γη της επαγγελίας, από την απολυταρχία του μηδενισμού στην έμπειρη ελπίδα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω».

Η επαγγελία δεν έχει οπαδούς, έχει γιορταστές – όσους έχουν ψηλαφήσει ή πολύ διψάσει το θαύμα.
 Το θαύμα είναι άσχετο με φαντασιώσεις για το «υπερφυσικό», την αλχημική μετασκευή της επιθυμίας σε ψυχολογική «βεβαιότητα». 

Αλλο η βιωμένη εμπειρία και άλλο η πληροφορία που την προσπορίζει η κατανόηση ή & η συναισθηματική ετοιμότητα. 

Το θαύμα της κυοφορίας και της γέννας, λ.χ., είναι γνώση αποκλειστική, μόνο για τη μάνα.

Ο άνδρας, έστω και ο άριστος των μαιευτήρων, έχει πληρότατη πληροφόρηση, όχι γνώση της γέννας.  

Στις κοινωνίες, τις ίδιες τις δικές μας, πριν τη Νεωτερικότητα, αλήθεια ήταν η βεβαιότητα, γεννημένη όπως το βλαστάρι, από σπόρο. 

Ξεχώριζε η γνώση από την πληροφορία, από τη συσκευασμένη για να πουληθεί είδηση. 

Σήμερα οι γνώσεις μας προϋποθέτουν τον συμβιβασμό με τη χρηστικότητα. 

Μας αρκεί η κατανόηση, περιττεύει η διακινδύνευση της εμπειρίας. 

Προσπερνάμε τη σχέση, μας εξασφαλίζουν οι «αυθεντίες». 

Προέχει ή συμβαδίζει με τη γνώση η απλή «ενημέρωση» ή η ψυχολογική μας συναίνεση.  

Το Πάσχα του 2020 οδηγήθηκε να συρρικνωθεί στις εντυπώσεις. 

Καθόλου σχέση, καθόλου μετοχή, επομένως ούτε υποψία για Γιορτή – μόνο θέαμα τηλεοπτικό και ακρόαμα τηλεακουστικό. 

Στη θέση σώματος λαϊκού που γιορτάζει νίκη καταπάνω στον θάνατο, στήθηκε η solo ψαλμωδία. 

Ο λειτουργός να ευλογεί ένα κενό απουσίας πιστών, και στη γωνιά της μικρής οθόνης η τέλεια αρλούμπα: μεταφορά ιλιγγιώδους ποίησης και δραματουργίας σε «γλώσσα νοηματική»!  

Ολοι οι ναοί κατάκλειστοι, βουβοί, τάφοι σφραγισμένοι «μετά κουστωδίας» (το περιπολικό της Αμεσης Δράσης στην πόρτα) – εξασφαλισμένος ο αποκλεισμός του θαύματος. 

Ερημοι δρόμοι συμπλήρωναν την εικόνα γενικευμένης συμφοράς ή πολέμου...

Oι οικονομικές σχέσεις του Μπιλ Γκέιτς με Κλίντον, Μακρόν & Τζέφρι Έπσταϊν

Γιατί ο Bill Gates πιστεύει ότι η γενετική επεξεργασία & η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο; 

Για να μας φέρει τη λύση της αποσυμφόρησης με το μαγικό και ολοκληρωτικό εμβόλιο. 

Επί του παρόντος εργάζεται για να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της παγκόσμιας πολιτικής για την υγεία μέσω του ΠΟΥ και των Ηνωμένων Εθνών και των πολιτικών υγείας κάθε χώρας στον κόσμο. 

Εάν αυτή η κρίση συνεχίζεται για τόσο καιρό, είναι επειδή ο Macron προτιμά να δίνει χρήματα στο Ίδρυμα Bill και Melinda Gates για τον HIV αντί να αγοράζει μάσκες, φορέματα και τεστ για το νοσηλευτικό προσωπικό. 

Η διαφθορά του Γκέιτς είναι απόλυτα υπό την έννοια ότι ανακυκλώνει πρώην υπουργούς Υγείας όπως η Μαρίσολ Τουραΐνη που είναι πρόεδρος της UNITAID, μια δομή που «φιλοξενείται» από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. 

Ποιος είναι ο UNITAID; 

Είναι ένας οργανισμός με έδρα τη Γενεύη, που ιδρύθηκε το 2006 από τους Bill Gates και Bill Clinton. 

Το Ίδρυμα Κλίντον είναι ο μεγαλύτερος δωρητής του UNITAID. 

Αυτός ο διεθνής οργανισμός επενδύει στην καινοτομία για την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία του HIV / AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας γρηγορότερα, πιο οικονομικά και πιο αποτελεσματικά. 

Τώρα καταλαβαίνουμε ότι αν ο Μπιλ Γκέιτς χρηματοδοτηθεί από τον πρώην Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και τον σημερινό Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουήλ Μακρόν, ο φτωχός Ντιτιέ Ραούλτ δεν θα ζυγίζει πολύ.  

Μπιλ Γκέιτς: 

Bill Gates – Η πρώτη σύγχρονη πανδημία.

Οι επιστημονικές εξελίξεις για να σταματήσουμε τον COVID-19

O Bill Gates έγραψε και έστειλε χθες, 23 Απριλίου 2020,  το παρακάτω κείμενο. 

Η διάρκεια ανάγνωσής του είναι περίπου 24 λεπτά, αλλά αξίζει τον κόπο:

  Πρώτη Παγκόσμια Πανδημία (Pandemic I)

Η πανδημία του κορονοϊού τοποθετεί ολόκληρη την ανθρωπότητα απέναντι στον ιό.                           

Η ζημιά στην υγεία, την περιουσία και την ευημερία μας είναι ήδη τεράστια. 

Αυτό που ζούμε είναι σαν ένας παγκόσμιος πόλεμος, μόνο που αυτή τη φορά είμαστε όλοι στο ίδιο στρατόπεδο. 

Μπορούμε όλοι να συνεργαστούμε προκειμένου να μάθουμε για αυτή την νόσο και να αναπτύξουμε τα εργαλεία για να την καταπολεμήσουμε. 

Πιστεύω πως οι καινοτομίες σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το κλειδί για τον περιορισμό της ζημιάς. 

Καινοτομίες στις εξετάσεις, τις θεραπείες, τα εμβόλια και τις πολιτικές περιορισμού εξάπλωσης σε συνδυασμό με την ελαχιστοποίηση των ζημιών στις οικονομίες και την ευημερία.

Αυτό το υπόμνημα παρουσιάζει την άποψή μου για την κατάσταση & το πώς μπορούμε να επιταχύνουμε αυτές τις καινοτομίες. (Επειδή η ανάρτηση είναι μεγάλη, παρατίθεται και ως αρχείο PDF) 

Η κατάσταση αλλάζει κάθε μέρα, υπάρχει πληθώρα πληροφοριών –πολλές από τις οποίες είναι αντιφατικές– και είναι δύσκολο να βγάλει κανείς λογικό συμπέρασμα μέσα από όλες τις προτάσεις και τις ιδέες που ακούμε δεξιά και αριστερά.

Επίσης μοιάζει σα να έχουμε όλα τα επιτεύγματα της επιστημονικής προόδου για να ξανανοίξουμε τις οικονομίες μας, ενώ στη πραγματικότητα δεν τις έχουμε. 

Αν και μερικές από τις πληροφορίες που ακολουθούν είναι λίγο τεχνικές, ελπίζω να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να κατανοήσουν τι συμβαίνει, να καταλάβουν ποιες καινοτομίες χρειαζόμαστε ακόμη και να μπορούν να πάρουν υπεύθυνες αποφάσεις σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσουν την πανδημία.

Συνέπειες της επιδημίας του κορωνοϊού & στρατηγικές αντιμετώπισής τους

Μια πολυκριτηριακή προσέγγιση

Ποιες είναι οι συνέπειες του Κορωνοϊού και ποιες οι εναλλακτικές στρατηγικές αντιμετώπισής τους;

Ας δεχτούμε ότι οι συνέπειες μπορούν να ταξινομηθούν στις εξής τρεις κατηγορίες:
 d: Αριθμός θανάτων (deaths), με τις άμεσες και έμμεσες συνέπειές τους στο στενό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
s: Ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες των περιοριστικών μέτρων, όπως η καραντίνα, η φυσική αποστασιοποίηση, η περιστολή δραστηριοτήτων και άλλων εκδηλώσεων, η ανεργία κλπ.
e: Οικονομικές συνέπειες, λόγω παύσης ή αναστολής επιχειρηματικών και επαγγελματικών δραστηριοτήτων, αγορών, υπηρεσιών, παραγωγής κλπ, καθώς και λόγω αύξησης των δαπανών για μέτρα προφύλαξης, ενίσχυση των δομών υγείας & κοινωνικής πρόνοιας, οικονομικής ενίσχυσης πληττόμενων επιχειρήσεων και ατόμων κλπ.   Από την άλλη, οι δυνατές στρατηγικές αντιμετώπισης της επιδημίας έχουν να κάνουν με δύο τύπους μέσων και ενεργειών:

Καταλύτης αναβάθμισης των κοινωνιών η πανδημία

 Η πανδημία έχει άμεσες επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, αλλά προκαλεί δευτερογενώς & μια τεράστια οικονομική καταστροφή. Ακόμα και εάν τα μέτρα περιορισμού ισχύσουν μέχρι το τέλος Ιουνίου και όχι παραπέρα, υπολογίζεται ότι η ύφεση στη Δύση θα ξεπεράσει το 10-15%.
Αυτό σημαίνει κλείσιμο επιχειρήσεων, εκτόξευση της ανεργίας & ανέχεια.
Αν το δούμε προοπτικά, θα διαπιστώσουμε ότι ναι μεν τώρα συντρέχουν οι προϋποθέσεις της συσπείρωσης μπροστά στον φόβο & τον κίνδυνο, αλλά μόλις αρχίσει η υπέρβαση της πανδημίας θα εκδηλωθούν κοινωνικές αμφισβητήσεις.
Συνάμα θα εκδηλωθούν κινήσεις αποσταθεροποίησης, διότι οι κοινωνίες θα έχουν υποστεί βαριά πλήγματα.
Στη μετά πανδημία εποχή οι πολιτικές ηγεσίες θα έρθουν αντιμέτωπες με τις κοινωνίες.
Η πανδημία θέτει ζητήματα σε τρία επίπεδα: 
Το πρώτο έγκειται στο ότι ο εγκλεισμός, θα προκαλέσει ένα αναγκαστικό βίαιο άλμα προς τα εμπρός. Πρώτα - πρώτα της τεχνολογίας. 
Θα σπεύσει να καλύψει το κενό της επικοινωνίας που είναι αναγκαίο για τη διεθνή των αγορών, για το χρηματοπιστωτικό ζήτημα, για τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών και την επικοινωνία των πολιτών.
Επομένως θα έχουμε μία αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας και συγχρόνως εφαρμογές της σε όλα τα επίπεδα, από την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το δεύτερο είναι ότι θα έχουμε εξ ανάγκης μία ραγδαία προσαρμογή των θεσμών.
Πόσες φορές μας λέγανε ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν στην τεχνολογική προσαρμογή του κράτους;
Και πόσο γρήγορα απέδειξαν ότι μπορούν να οδηγούν σε λύσεις, οι οποίες θα διευκολύνουν τον πολίτη να συναλλάσσεται με το κράτος από το σπίτι του;
Που σημαίνει ότι αδιαφορούσαν. 

ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ: Με τη συναίνεσή μας!!!

[Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ  μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.  ………………………………………………

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

Κωνσταντίνος Καβάφης ]
Κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης, ασχολούμασταν υπερβολικά με τον πόλεμο για να συζητήσουμε γι’ αυτή την ασθένεια, η οποία όμως σκότωνε εκατομμύρια ανθρώπους. 

Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια ριζικά αντίθετη κατάσταση.

Τα σώματα μας είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό και διεξάγουμε “πόλεμο” κατά ενός ιού, του οποίου υπολογίζουμε καθημερινά τα θύματα.

Τελικά, καταγράψαμε την μεταδοτικότητα με την οποία ο ιός εξαπλωνόταν από σώμα σε σώμα, με μια σχετική διάκριση.

Οντας φοβερά απροετοίμαστοι γι ‘αυτό, με αξιοσημείωτη άρνηση, πρέπει τώρα να απωθήσουμε το δράμα και να περιμένουμε μέχρι να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε αυτό το μικροσκοπικό και όχι λιγότερο τρομερό κακό.

Ενώ οι κυβερνήσεις μας, η μία μετά την άλλη, εκώφευσαν σε όσους προειδοποιούσαν για την ερειπωμένη κατάσταση των νοσοκομειακών δομών, ενώ τα έκτακτα μέτρα που εφαρμόζει η Κίνα αποδόθηκαν στο αυταρχικό καθεστώς της, ενώ υποτίθεται ότι η δραματική κατάσταση στην Ιταλία πρέπει οφείλεται σε μια ιδιαίτερη ευπάθεια, εμείς είμαστε εκτεθειμένοι και σχετικά χωρίς πολλές δυνατότητες.
Ως εκ τούτου, ψάχνουμε κάθε πληροφορία ικανή να μας διαφωτίσει και έχουμε μεγάλο πειρασμό να κινητοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα μέσα για να απαλλαγούμε από αυτόν τον ιό και να συγκρατήσουμε την απειλή που γίνεται καθημερινά όλο και βαρύτερη.

Χωρίς επαρκείς μάσκες και διαγνωστικά τεστ, πρέπει να παρακολουθούμε τον καθένα.

Ο καθένας μας έχει γίνει ύποπτος, πιθανός φορέας του Sars-Cov-2.

Τεχνητή Νοημοσύνη και ιός

Η πανδημία είναι σε εξέλιξη & ο κορωνοϊός αποτελεί το -μονοθεματικά σχεδόν- κυρίαρχο θέμα για όλους.

Στο άρθρο αυτό εστιάζω στην Τεχνητή Νοημοσύνη ενώ ο ιός εξετάζεται ως συγκυρία που επιταχύνει την ανάπτυξή της.

Όπως μετά τα capital controls γενικεύτηκε και εμπεδώθηκε η χρήση του πλαστικού χρήματος, έτσι τώρα είναι βέβαιο ότι η ψηφιακή εξ αποστάσεως εργασία και επικοινωνία θα κρατήσουν το έδαφος που με άλματα κερδίζουν ως πολύτιμο εργαλείο για τους καθηλωμένους της καραντίνας.

Αυτή η αλλαγή θα έχει τεράστιες επιπτώσεις την επόμενη μέρα στην κοινωνία γενικά, στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην εκπαίδευση & θα επηρεάσει καθοριστικά τη Βιολογία & την παγκόσμια Ιστορία. 

Δεν χρειάζεται καν να συζητηθούν τα οφέλη αυτής της εξέλιξης.

Η ψηφιακή επανάσταση υποστηρίζει την Ιατρική κι έτσι σώζονται ζωές.

Η δουλειά επιταχύνεται & γίνεται πιο αποτελεσματική, η επικοινωνία εγγίζει τους μακρινούς & μηδενίζει τους χρόνους.

Άνθρωποι με κινητικές αδυναμίες μετέχουν με πιο ίσους όρους στις δραστηριότητες.

Όλα αυτά συζητούνται εκτενώς τόσο από τους ψύχραιμους της ανάλυσης όσο και από τους «ταλιμπάν» της τεχνολογίας. 

Ωστόσο, η Τεχνητή Νοημοσύνη, αν δεν αναπτυχθεί ως συμπληρωματικό σύστημα σκέψης, αλλά διεκδικήσει πρωτεία απέναντι στην ενσώματη πραγματικότητα και τη συνείδηση, θα συνεπιφέρει κοσμοϊστορικής σημασίας προβλήματα.

Τα τελευταία δεν συζητούνται ακόμη όσο θα έπρεπε, γι’ αυτό οι επόμενες γραμμές. 

* Στο κοινωνικό επίπεδο ο κίνδυνος του αποκλεισμού των ψηφιακά αναλφάβητων δεν είναι αμελητέος.

Ritalin: Το χάπι της υπακοής!

Αρχικά, το φάρμακο απευθυνόταν στα «υπερκινητικά» παιδιά, μια σχετικά σπάνια παθολογία. 

Όμως, εδώ και μερικά χρόνια στις ΗΠΑ, σε οποιοδήποτε παιδί είναι έστω και ελάχιστα ζωηρό μπορεί να συνταγογραφηθεί το Ριταλίν (Ritalin), ένα φάρμακο συγγενές με τις αμφεταμίνες, που κάνει θραύση και στα πανεπιστήμια. 

Αφού κατάκλυσε την αμερικανική αγορά, το θαυματουργό χάπι εξαπλώνεται και στην Ευρώπη.

 Στις 13 Απριλίου 2019, στο Παρίσι, η Κλερ Λεμπλόν, προϊσταμένη σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο της περιοχής του Παρισιού, επισκέπτεται έναν παιδοψυχίατρο μαζί με τον Νιλς, τον 11χρονο γιο της. 

Ο γιατρός ρωτά το αγόρι για τις επιδόσεις του στο σχολείο και για τη συμπεριφορά του. 

Μετά από μερικά λεπτά καθιστής στάσης, το αγοράκι αρχίζει να στριφογυρίζει στην καρέκλα του, σηκώνεται, ξανακάθεται, πιάνει το κινητό της μητέρας του για να εμφανίσει στην οθόνη φωτογραφίες πόλεων (το μεγάλο πάθος του αυτή τη στιγμή, μετά τους φανοστάτες, τους σκουπιδοτενεκέδες και τα φορτηγά).

Ξαφνικά, το κινητό πέφτει κάτω. 
Η κυρία Λεμπλόν θυμώνει και ο τόνος της φωνής της ανεβαίνει. 
Για εκείνη, η σκηνή αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη του γεγονότος ότι ο γιος της είναι διαφορετικός, αφόρητος, αδιόρθωτος –πριν από μερικά χρόνια βρήκε και τη σωστή λέξη: «υπερκινητικός». 

Οι βλακείες του την εξοργίζουν, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.
Απευθύνθηκε στον σωστό άνθρωπο. 

Ο γιατρός φημίζεται ως «κορυφή στον τομέα του», ψιθυρίζει η μητέρα. 

Ο Γκαμπριέλ Βαλ είναι μόνιμος προσκεκλημένος των ραδιοφώνων εθνικής εμβέλειας και δημοσιεύει τακτικά άρθρα, τόσο στον ιατρικό όσο και στον γενικό Τύπο. 

Έχει συγγράψει πλήθος εργασιών γύρω από τα αγαπημένα του θέματα, στα οποία κυρίαρχη θέση κατέχει η σχολική αποτυχία, η πρόωρη πνευματική ανάπτυξη και η περιβόητη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, με ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ).

Το θαυματουργό του φάρμακο: 

το Ριταλίν, ένα χάπι με βάση ένα χημικό μόριο που συνέθεσε το 1944 ένας Ιταλός χημικός, ο Λεάντρο Πανιζόν. 

Η ιστορία έχει συγκρατήσει ότι ο Πανιζόν σχεδίασε αυτό το προϊόν για τη γυναίκα του Μαργαρίτα («Ρίτα»), που προσπαθούσε να βελτιώσει τη συγκέντρωσή της – και το ρεβέρ της στο τένις. 

Εκείνη την ημέρα, όλοι οι ασθενείς του δόκτορα Βαλ έφυγαν με μια συνταγή ψυχοτρόπων.

Το Ritalin περιέχει υδροχλωρική μεθυλφαινιδάτη, ένα παράγωγο των αμφεταμινών που αυξάνει την παραγωγή ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. 

Υποστηρίζεται ότι αυτό το χημικό μόριο απαλλάσσει τους ενήλικες και τα παιδιά από πλήθος ατελειών, από την κακή συνήθεια να τσινάνε μπροστά σε μια βαρετή δουλειά έως την απόρριψη κάθε μορφής εξουσίας, χωρίς να ξεχνάμε την έλλειψη ή τη διάσπαση της προσοχής. 

Πρόκειται για ένα από τα εμβληματικά προϊόντα της εταιρείας Novartis (κύκλος εργασιών για το 2018: 52 δισ. δολάρια). 

«ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» από το «Παρατηρητήριο Αμαρουσίου»

                                           «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός»

Η Χριστιανική Αγάπη & ο Ελληνικός Έρωτας

Ας αφήσουμε τα οικονομικά και τις αγορές και ας θεολογήσουμε για λίγο, μέρες που είναι πηγαίνοντας προς τι ρίζες μας, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ότι μας συμβαίνει, έχει να κάνει με την αποκοπή μας από αυτές 

Για την καλύτερη κατανόηση των πνευματικών βάσεων του πολιτισμού μας απαιτείται μια σύγκριση της Χριστιανικής Αγάπης με τον Ελληνικό Έρωτα. 

Αυτό θα ξεκαθάριζε πολλά επίσης για την φύση του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού. 

Οι δυο αυτές έννοιες, της αγάπης και του έρωτα, επίκαιρες όσο ποτέ, θα μας βοηθήσουν προς αυτό τον σκοπό. 

Ο Ελληνισμός αποκορυφώνεται μέσω του Έρωτα και ο Χριστιανισμός μέσω της Αγάπης. 

Βλέποντας λοιπόν τους δρόμους του Έρωτα και της Αγάπης ουσιαστικά θα κατανοήσουμε το πώς σηματοδοτούνται δυο πορείες σωτηρίας του ανθρωπινού γένους. 

Η Χριστιανική Αγάπη κατ’ αρχήν, θα πρέπει να σημειωθεί, δεν έχει καμία σχέση με τις αισθήσεις γενικά, και ειδικότερα με το σωματικό κάλλος. 

Η Αγάπη επιβάλει ευθύς εξ αρχής να αγνοήσουμε το σωματικό κάλλος γιατί κάθε προσήλωση προς αυτό, συνιστά παραστράτημα στην πορεία μας προς τον ουρανό. 

Έτσι κάθε αισθητική αξία πρέπει από την αρχή να παραμερίζεται.

Η προϋπόθεση που στηρίζεται η Χριστιανική Αγάπη ανάγεται σε ένα Ον που είναι πέραν αυτού του κόσμου, τον Θεό. Αυτός αγαπά πρωταρχικά τον άνθρωπο. 

Η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη ώστε να φθάνει στα όρια της έσχατης ταπείνωσης και της έσχατης αυταπάρνησης. 

Ο Θεός ως τέλειο Ον αγαπά τον άνθρωπο και συνεπώς η αγάπη του δεν έχει κάποια προσωπική σκοπιμότητα. 

Έτσι η αγάπη του έχει τεράστια αξία, γιατί δεν έχει κανένα λόγο πέραν της σωτηρίας του ανθρώπου που είναι κατώτερο ον. 

Κατά συνέπεια τον Θεό ως αντίληψη, δεν μπορούμε παρά να τον συλλάβουμε μέσω της αγάπης και ποτέ χωρίς αυτή.

Γυμνή ζωή!!!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο κορονοϊός είναι μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση.
Όποιος την παραμελεί, υφίσταται τις συνέπειες.
Ανέδειξε όμως εξαιρετικά ενδιαφέροντα ζητήματα που βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση.
Ο συνδυασμός των κυβερνητικών μέτρων με τις ημέρες του Πάσχα αποκάλυψε ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα στην ελληνική κοινωνία, που η ιδεολογική κυριαρχία του αποδομισμού το είχε περιθωριοποιήσει.
Το συναίσθημα αυτό φαίνεται να διακρίνεται από εκείνα τα μεταφυσικά χαρακτηριστικά που υποβάλλουν τον άνθρωπο σε μια υπέρβαση της αίσθησης του κινδύνου.
Σε αντίθεση με άλλες θρησκείες, όπως ο κομφουκιανισμός για παράδειγμα, ή και ο μουσουλμανισμός, ακόμη και ο καθολικισμός στο Χριστιανισμό, η Ορθοδοξία εμπεριέχει κάτι το «αναρχικό».
Δεν θεωρείται δεδομένη η υποταγή στην πολιτική εξουσία, ίσως διότι αναγνωρίζεται, κυρίως, η υπακοή στον Θεό.
Ανέδειξε, επίσης, η συγκυρία κορωνοϊού & Ανάστασης, μια ιδιόμορφη σχέση πολιτείας και Εκκλησίας, σχέση υποχρεωτικής (αλλά όχι ερωτικής) συγκατοίκησης.
Αποτέλεσμα αυτής της σχέσης ήταν οι διώξεις μητροπολιτών και ιερέων, διώξεις που θεωρήθηκαν αδικαιολόγητες ακόμη και από φιλικά προσκείμενους στις κυβερνητικές αποφάσεις.
Το εκπληκτικό όμως είναι πως και η Εκκλησία, όπως πληροφορούμαι, έχει διαμηνύσει σε ιερείς να μην ομιλούν δημοσίως σε μέσα ενημέρωσης, αν δεν πάρουν την άδεια του μητροπολίτη τους – κάτι αδιανόητο πριν από τον κορωνοϊό. 
Τα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση έγιναν αποδεκτά από τους πολίτες και έτυχαν αναγνώρισης, ως προς την νομιμότητα και συνταγματικότητά τους, από τους αρμόδιους επιστήμονες.
Περιέχουν όμως μια δυναμική στο περιβάλλον που έχουν αναπτυχθεί, που δεν αποκλείεται να τα καταστήσει μέρος της καθημερινής κανονικότητας, κάτι που πριν από τον κορωνοϊό θα ήταν και αυτό αδιανόητο.
Η γνωστή Ναόμι Κλάιν έγραψε πως αυτό το «σοκ» αποτελεί μια ευνοϊκή συγκυρία που επιτρέπει τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εξουσίας.
Ο κίνδυνος είναι να κληρονομήσουμε ύπουλα τις αρχές της αστυνομικής οργάνωσης της κοινωνίας που έχει εφαρμόσει τόσο πετυχημένα, άλλωστε, η Κίνα, όπως περιέγραψε σε ένα εξαιρετικό κείμενό του ο Γερμανός (νοτιοκορεάτικης καταγωγής) φιλόσοφος Μπιουνγκ -Τσουλ Χαν.

Θάνατος & Ανάσταση κατά μόνας

Μεγάλο Σάββατο σήμερα, της πιο ιδιότυπης Μεγάλης Εβδομάδας που έχουμε ζήσει, ως άτομα και ως μέλη της ελληνικής ορθόδοξης συλλογικότητας. 

Και σε αντίθεση με τη λυτρωτική Ανάσταση, που κλείνει θριαμβευτικά την Εβδομάδα των Παθών και του θείου δράματος, για τους εγκλείστους της σημερινής εποχής, για όλους εμάς, που εφαρμόζουμε, ευλαβείς, υπάκουοι και υπομονετικοί, τον επιβληθέντα περιορισμό, δίκην ασκητικού κανόνος σε βαρύτατα αμαρτήσαντας, οι μέρες αυτές αποτελούν το αποκορύφωμα αλλά όχι το τέρμα μιας πρωτοφανούς δοκιμασίας που κρατά, σχεδόν, όσο και η Σαρακοστή. 

Και δεν αποκλείεται να παραμείνουμε, υπό αυτές τις συνθήκες, ως την Πεντηκοστή…

Στην πατρίδα μας, παραδοσιακά, για πιστούς Χριστιανούς, αδιάφορους, δηλωμένους άθεους, ευκαιριακώς ή σπανίως εκκλησιαζομένους άπαξ του ενιαυτού, το βράδυ των «Εγκωμίων» και η περιφορά του Επιταφίου και ο «Καλός Λόγος» του μεσονυκτίου της επομένης, αποτελούν το κεντρικό σημείο αναφοράς του ετήσιου κύκλου της οικογενειακής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Αναλόγως της θρησκευτικής πίστης του καθενός, για πολλούς αυτό συνδυάζεται με την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία, για άλλους πιθανόν σημασία να έχει η διατήρηση μιας πολύχρονης συνήθειας, όπως το άναμμα της πασχαλινής λαμπάδας, οι φλαούνες, το έθιμο της συγχώρεσης που διατηρείται ακόμη, εις πείσμα των καιρών, σε αρκετά χωριά μας, ή τα άλλα αναστάσιμα έθη όπως παραλλαγμένα επιβιώνουν στις μέρες μας: 

οι χαρμόσυνοι ασπασμοί, τα κόκκινα αυγά, ακόμη και οι κροτίδες, τα πυροτεχνήματα και οι «λαμπρατζιές» των εφηβικών αστικών συμμοριών.

Καθολικώς, για άπαντες, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», το επιστέγασμα αποτελεί η μεσημβρινή εορτάσιμος κραιπάλη, σε οικογενειακές ή φιλικές συνάξεις, με οβελία ή κυπριακή σούβλα, και άφθονη κατανάλωση οίνου ή ζύθου. 

Για τους πιο ευαίσθητους ή τους φυσιολάτρες, θρησκευόμενους ή όχι, αλλά όχι αρκούντως κοιλιόδουλους και οινοβαρείς, σημασία δεν έχουν τόσο τα παραπάνω αλλά η χρονική περίοδος της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα: 

το ζωοποιόν έαρ, τα χρώματα, οι μυρωδιές και το κάλλος της Άνοιξης, η απόλυτη χαρά της ζωής, το μήνυμα της νίκης επί του θανάτου. 

Όλα αυτά για φέτος ακυρώθηκαν…

Ἐπιστολὴ π. Σαράντη Σαράντου πρὸς τὸν πρωθυπουργό...

Εἶναι δυνατὸν νὰ σιγήσουν καὶ οἱ δεήσεις ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων;

Ἐξοχότατε κ. Πρωθυπουργέ, Χαίρετε ἐν Κυρίῳ.

Εἴμαστε πλέον σίγουροι ὅτι τά μέτρα πού ἐπιβάλλετε γιά τήν πανδημία εἶναι σκληρότερα ἀπό αὐτά πού ἐπιβάλλονται στά ἄλλα εὐρωπαϊκά καί λοιπά κράτη. 
Τά ἀρχικά μέν τά ὑπακούσαμε ὅλοι μας, γιατί κατανοήσαμε ὅτι ἦσαν τά ἀπαραίτητα τόσο γιά τήν ἀτομική μας ὑγεία, ὅσο καί γιά ὅλους τούς ἀδελφούς συμπολῖτες μας. 

Τά ἐπιπρόσθετα ὅμως μέτρα, τά ὁποῖα συνεχῶς ἀνακοινώνετε, ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἄλλοι Σᾶς πίεσαν νά τά ἐπιβάλετε.

Εἶναι δυνατόν νά σκεφθήκατε Σεῖς, ὡς ἔμπειρος ἐπιστήμων καί κυβερνήτης νά ἐξευτελίσετε ἐμᾶς, τούς χαροκαμμένους συγγενεῖς τῶν κεκοιμημένων καί γιά πρώτη φορά νά μᾶς ἀπαγορεύσετε νά βάλουμε στούς τάφους τῶν δικῶν μας λίγα λουλουδάκια πού δηλώνουν μέ τήν ὀμορφιά τους καί τή φρεσκάδα τους, τήν πέραν τοῦ τάφου ζωή, στή Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; 

Ἀφοῦ θά μπεῖ λουκέτο στά χριστιανικά νεκροταφεῖα, δέν θά μπορέσουμε φέτος γιά πρώτη φορά στά χρονικά τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, νά σκύψουμε τή Μεγάλη Παρασκευή πάνω στό μνῆμα τῶν προσφιλῶν μας καί νά...

στηρίξουμε στό μαρμάρινο Σταυρό τους ἕνα ἀκάνθινο στεφάνι, δηλώνοντας ἔτσι τή βεβαιότητά μας ὅτι τελείωσαν τά δικά τους ἀγκάθια καί τούς παρακαλοῦμε νά ζητοῦν ἀπό τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο νά μαλακώνει τό ἀκάνθινο στεφάνι τοῦ πένθους, τῆς χηρείας μας ἤ τῆς ὀρφάνιας μας.Τό Μεγάλο Σάββατο τό ἀπόγευμα στό Κοιμητήριο τοῦ Ἀμαρουσίου ἀλλά καί σέ ὅλα τά Κοιμητήρια τῆς χώρας μας, ἔξω καί μπροστά ἀπό τόν ἱερό Ναό τελοῦμε τήν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, ψάλλουμε τό Χριστός Ἀνέστη καί ἐπισκεπτόμαστε ὁ καθένας μας τόν τάφο τοῦ δικοῦ του, ζῶντος εἰς τούς οὐρανούς, νεκροῦ. 

Ἐπίσης σέ ὅλες τίς ἱερές Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅλη ἡ ἀδελφότητα τῶν μοναχῶν φεύγουν ἀπό τό Καθολικό, ψέλνοντας τό Χριστός Ἀνέστη, εἰσέρχονται στό Κοιμητήριό τους καί ἐν συνεχείᾳ ψέλνοντας πηγαίνουν δίπλα στό ὀστεοφυλάκιο. Ἐκεῖ βρίσκονται οἱ ἅγιες κάρες ὅλων τῶν παλαιοτέρων πατέρων τῆς μονῆς. 

Η Πολιτεία, η Εκκλησία, το ελληνικό Πάσχα

«Η υψηλότερη μορφή της Άνοιξης: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα»!

Η φράση του Σεφέρη δεν είναι σχήμα λόγου. Ταυτισμένος επί αιώνες με την ορθοδοξία, ο ελληνισμός βλέπει σε αυτή την ίδια του την ύπαρξη. 

Το ελληνικό Πάσχα δεν είναι ζήτημα ατομικής πίστης, όπως το θεωρεί η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος: είναι ζήτημα συλλογικής ταυτότητας της κοινωνίας, πολύ περισσότερο και από την εορτή του Αγίου Πατρικίου για τους Ιρλανδούς.  

Αυτήν ακριβώς τη διάσταση έχει απωλέσει σήμερα ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αποψιλώνοντας τη διακυβέρνηση από οποιοδήποτε ίχνος ταυτότητας, ιστορίας, μνήμης και πολιτισμού.  

Όμως, έτσι υπονομεύουν τη δημοκρατία στην πιο θεμελιώδη προϋπόθεση που έχει: 

αν όντως ο Λαός είναι η πηγή όλων των εξουσιών, πώς μπορούν, Πολιτεία και κυβέρνηση, να αποστασιοποιούνται από το έθνος, τον πολιτισμό και την ιστορική του μνήμη;  

Αυτό, νομίζουμε, έχει συμβεί με το ζήτημα της Εκκλησίας και της Πολιτείας, επί των ημερών του κορωνοϊού. 
Για να περιγράψουμε το ζήτημα με μια μεταφορά: 

Όταν ο Καποδίστριας όντως έκλεισε τις εκκλησίες για να αντιμετωπίσει την πανώλη, παρόλο που η κοινωνία ήταν τότε απολύτως ταυτισμένη με το εκκλησιαστικό γεγονός, δεν καταγράφηκαν αντιδράσεις. 

Και αυτό γιατί ο Καποδίστριας δεν ήταν εθνομηδενιστής, αλλά βαθύτατα ορθόδοξος, σε αντίθεση με τις σημερινές πολιτικές και «πνευματικές» δυνάμεις που προκαλούν με τη συμπεριφορά τους τη συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων Ελλήνων.  

Έτσι, το κενό που αναδεικνύεται στον κυβερνητικό λόγο, τις ημέρες της καραντίνας, είναι το αξιακό κενό. 

Η σημειολογία του ορθόδοξου Πάσχα είναι έμφορτη θετικών συμβολισμών για τη συλλογική προσπάθεια ενάντια στην πανδημία. 

Το θυσιαστικό παράδειγμα, η αγάπη για το πλησίον, το νόημα της Ανάστασης, μπορούν να ενώσουν και να κινητοποιήσουν όλον τον κόσμο.  

Εμείς, όμως, καταφέραμε και το μεταβάλαμε σε στοιχείο εσωτερικής έριδας και διαμάχης. 

Και η κύρια αιτία είναι η ισχυρή εθνομηδενιστική προκατάληψη μεταξύ των πολιτικών ελίτ.  

Ωστόσο ευθύνες έχει και η ηγεσία της Εκκλησίας, διότι απέτυχε να συμπεριφερθεί ως συντεταγμένος πνευματικός θεσμός: