Αν το προηγούμενο
Κοινοβούλιο, τη μεταλλάξει του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ολότελα μνημονιακό με εξαίρεση το
ΚΚΕ, ήταν συνάμα και ολότελα δεξιό.
Ο ίδιος κίνδυνος μας
παραμονεύει, αν η σύνθεση του επόμενου Κοινοβουλίου δεν περιέχει, πλην ΚΚΕ, και
μια σοβαρή παρούσα αντιμνημονιακή Αριστερά – μάλιστα μιαν Αριστερά σε
διαδικασία αναγέννησης.
Στο επόμενο Κοινοβούλιο
είναι προφανές ότι θα κυριαρχεί η Δεξιά, η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, είτε με
αυτοδυναμία είτε όχι. (Ας αφήσουμε τα περί πόλων τα εννιάμερα) – σ’ αυτήν τη
δεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα κληθεί να ασκήσει αξιωματική αντιπολίτευση
ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγμα αδύνατον, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε το ίδιο δεξιά και δεξιότερη
πολιτική.
Αριστερή, κι αυτή μέσα σε πολλά εισαγωγικά, θα είναι μόνον η ρητορική
του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς θα πρόκειται για μια (αξιωματική) αντιπολίτευση όχι σε
πολιτική, αλλά σε μικροπολιτική βάση με έντονες τις δημαγωγικές διαστάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να
αντιπολιτευθεί όσα ο ίδιος έκανε (για να ξαναπάρει την εξουσία και να τα
ξανακάνει).
Εκτός από πολιτικό οξύμωρο κάτι τέτοιο θα είναι και θεσμικό
οξύμωρο.
Με δύο δεξιές στην ίδια
πόλη δεν λειτουργεί το πολίτευμα.
Αλλά ακόμα κι αυτό θα
συμβεί μόνον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει στις επικείμενες εκλογές ένα ποσοστό που δεν θα
συντείνει κι αυτό στην έτι περαιτέρω αποσύνθεση αυτού το μορφώματος που εκτείνεται
απ’ τον κ. Μπίστη και τον κ. Τζουμάκα έως τους δικαιωματιστές και τους
εθνομηδενιστές του Τσίπρα.