«Τα παιδιά να πηγαίνουν μία ώρα αργότερα το πρωί στο σχολείο»...
Ποιος να
τολμήσει αντίρρηση ή κριτική στον λαϊκισμό της «διευκόλυνσης»;
Πρόκειται για
«εύρημα» ιδιοφυές, προεκλογικό μπουναμά άκρως εντυπωσιακόν.
Δεν στοιχίζει
τίποτα στο κράτος, ενώ φαντάζει σαν «προοδευτική ανοιχτομυαλιά».
Αν
κάποιος ψελλίσει αμφισβήτηση της «λογικής» του «ευρήματος», αν θυμίσει τη
μακροβιότατη πείρα παιδαγωγίας που αρνείται τις «διευκολύνσεις» (πείρα
κοινωνιών που ονειρευόμαστε οι τριτοκοσμικοί να μπορούσαν τα παιδιά μας να
σπουδάσουν εκεί), αν τολμούσε κάποιος να υπομνήσει τον «ασκητικό» χαρακτήρα της
σπουδής, θα εισπράξει μόνο χλεύη και ρετσινιές.
Η κορυφαία ελευθερία της
αυτοκυριαρχίας, η ασκητική των εθελούσιων αυτοπεριορισμών, δεν συνταιριάζει με
την ηδονική κολακεία της ενστικτώδους ροπής προς τη ραστώνη.
Ο λαϊκισμός των «διευκολύνσεων» έχει ρημάξει το ελληνικό σχολειό τα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια.
Ο λαϊκισμός των «διευκολύνσεων» έχει ρημάξει το ελληνικό σχολειό τα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια.
Προσφέρει: άλλοτε λιγότερο χρόνο παραμονής στο σχολείο,
άλλοτε κατάργηση κάθε αξιολόγησης ή σχετικοποίηση της βαθμολογίας.
Κατασυκοφάντηση της αριστείας - άμιλλας ή υποκατάσταση του διαγωνίζεσθαι με
παιγνιώδεις επιλογές: ποιο το σωστό - ποιο το λάθος.
Αμετρη αύξηση (κωμική) των
«επιτρεπόμενων» απουσιών ή και κατάργηση κάθε εποπτείας και κριτικής
αξιολόγησης των διδασκόντων. Τέτοιου είδους «διευκολύνσεις» και άπειρες
ανάλογες είναι ο «κοινός τόπος» εκπαιδευτικής πολιτικής όλων, μα όλων των
ελλαδικών κυβερνήσεων και κομμάτων.
Δεν υπάρχει διαφοροποίηση της πολιτικής,
όταν πρόκειται για την Παιδεία.
Οι «διευκολύνσεις» συνιστούν την «προοδευτική»
εκπαιδευτική πολιτική.
«Προοδευτική»
πολιτική χαρακτηρίζεται στην Ελλάδα, τελεσίδικα, αυτή που διαμορφώνεται από την
ιδεολογία του Ιστορικού Υλισμού – των μαρξιστών ή των «Αγορών».