Στη συνέντευξή του με τον Αλ. Παπαχελά στις
«Ιστορίες», ο αγορίνος, αγέρωχος πάντα, δήλωσε ότι η κριτική για την εμφάνισή
του και τους τρόπους του δεν τον αφορά.
Αυτός ήταν πάντα και δεν άλλαξε, είπε.
Οσοι τον επικρίνουν, πρόσθεσε, για στυλιστικά και άλλα το κάνουν επειδή δεν
μπορούν να αντικρούσουν τις θέσεις του.
(Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι τον ζηλεύουν
επειδή αυτός είναι πιο έξυπνος, πιο ωραίος και όλα τα υπόλοιπα που πιστεύει για
τον εαυτό του.)
Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα φαινόμενο συχνό στον δημόσιο
βίο με την τροπή που πήρε τα τελευταία χρόνια.
Πρόκειται για μια λογική πλάνη,
που χρησιμοποιείται σκόπιμα και παραπειστικά, ή, εφόσον αποκλείσουμε τον δόλο,
πρόκειται για τη σύγχυση δύο εντελώς διαφορετικών πραγμάτων:
της κριτικής και
της κοροϊδίας
Είναι ένα τέχνασμα παλιό όσο και η πολιτική - ο αγορίνος δεν
πρωτοτυπεί.
Θυμηθείτε, προσφάτως, τον δήμαρχο Αμαρουσίου, πρόεδρο των δημάρχων & πρόεδρο των ιατρών & το χρυσό σαλονάκι του.
Στη γραπτή απάντηση που
έδωσε στον θόρυβο (ακριβέστερα: στον χαβαλέ) που ξεσήκωσε η γνωστή φωτογραφία,
ο διαπρεπής δήμαρχος- πρόεδρος - ιατρός εξήγησε
ότι το χρυσό τσαρδί (αν μου
επιτρέπεται η έκφραση που ριμάρει με τη Χρυσή Ορδή του Τζένγκις Χαν...) είναι
ένα κοινό διαμέρισμα, ότι τα χρυσά που είδαμε δεν είναι από αληθινό χρυσό και,
τέλος, κάκισε όσους προσπαθούν να τον παρουσιάσουν σαν πλούσιο και χλιδάτο, ενώ
στην πραγματικότητα είναι ένας από εμάς.
Προφανώς, όμως, δεν είχε καταλάβει ή, ενδεχομένως, να
μην ήθελε να καταλάβει. Κανείς από όσους έσπασαν πλάκα εις βάρος του δεν είχε
πιστέψει ότι ο διάκοσμος του διαμερίσματός του ήταν χρυσός.
(Ποιος είναι στο
κάτω κάτω, η κόρη του Τσαουσέσκου που είχε χρυσή ζυγαριά για την τροφή του
σκύλου της;)
Απλώς, διασκέδαζαν με την περίπτωση ενός ανθρώπου που επιδεικνύει
το τρισάθλιο γούστο του, επειδή ακριβώς δεν έχει επίγνωση της κακογουστιάς του.
Είναι αυτή η σύγκρουση των πραγματικοτήτων, δηλαδή η διαφορά μεταξύ της
πραγματικότητας του ενός και της πραγματικότητας των πολλών, που παράγει
συνήθως το αστείο.