Η προσδοκία πως η πατρίδα μας θα ξεφύγει από την
κρίση, οπότε δεν θα οδηγηθεί μέσα από ένα παράλληλο νόμισμα στην έξοδο από την
Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, ισοδυναμεί με την απόλυτη συλλογική ουτοπία - η
οποία ίσως πληρωθεί πολύ ακριβά
«Οι περισσότερες κρίσεις εξελίσσονται με έναν
παρόμοιο τρόπο – όπως περίπου οι κλασικές τραγωδίες.
Προηγείται η αρχική σπίθα,
η πυροδότηση, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί μία πολύπλοκη αλυσιδωτή αντίδραση.
Τελικά, ο ήρωας δεν αποτυγχάνει λόγω μίας αντικειμενικά ανεπίλυτης κατάστασης –
αλλά εξαιτίας των αποφάσεων, τις οποίες λαμβάνει, ως συνέπεια της αρχικής
κρίσης».
Σε ολόκληρη τη διάρκεια της κρίσης, από το ξεκίνημα
της το 2009 έως σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει υποφέρει λόγω των ουσιαστικών
προβλημάτων της οικονομίας της, καθώς επίσης των ασυμμετριών της Ευρωζώνης,
χωρίς φυσικά να τα υποτιμούμε, αλλά από μία σειρά λανθασμένων αποφάσεων –
αφενός μεν των εκάστοτε κυβερνήσεων της, αφετέρου των δανειστών της,
συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ (άρθρο).
Μεταξύ πολλών άλλων, όπως ήταν η μη αλληλέγγυα στάση
της Γερμανίας πριν την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, η αδιαφορία της ΕΚΤ,
καθώς επίσης η παθητικότητα της κυβέρνησης, όταν η Ελλάδα μπορούσε να επιβάλλει
την αναδιάρθρωση του χρέους της πριν ακόμη μεταφερθεί από τις γερμανικές και
γαλλικές τράπεζες στους Ευρωπαίους Πολίτες, δεν δόθηκε καμία σημασία στο βασικό
χρονοδιάγραμμα της καταπολέμησης μίας κρίσης - σύμφωνα με το οποίο στο πρώτο
έτος λαμβάνονται όλα μαζί τα κατάλληλα μέτρα, στο δεύτερο ωριμάζουν, ενώ στο
τρίτο αρχίζουν να αποδίδουν, έτσι ώστε να μην προλάβει να χαθεί η στήριξη της
κοινωνίας.