Σύμφωνα με μία πρόσφατη θεωρία συνωμοσίας έχουν
τεθεί στο στόχαστρο, μετά την Κίνα, τα τρωτά σημεία τόσο της Γερμανίας, όσο και
της Ρωσίας – η βιομηχανία αυτοκινήτων της πρώτης και ο υπόγειος πλούτος της
δεύτερης
Στην
οικονομία δεν υπάρχει κανένα ταμπού - τίποτα δηλαδή, το οποίο να μπορεί «de
facto» να αποκλεισθεί ή να μην πρέπει να εξετασθεί ως πιθανότητα, δυνατότητα
και λύση ενός προβλήματος. Στο θέμα της Ελλάδας, η τοποθέτηση μου αυτή ισχύει,
(α) τόσο για
την υιοθέτηση ή μη ενός εθνικού νομίσματος, βασικότερη προϋπόθεση του οποίου
είναι ένα πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών όπως, για παράδειγμα, της
Δανίας (ανάλυση), καθώς επίσης η στήριξη μίας μεγάλης κεντρικής τράπεζας, σε
συνδυασμό με ικανές ελληνικές Αρχές (κυβέρνηση, κεντρική τράπεζα κλπ.),
(β) όσο και για τη βιωσιμότητα ή μη του χρέους – για
τη δυνατότητα δηλαδή της χώρας μας να εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια. Θα μπορούσε
δε να θεωρηθεί πως εξασφαλίζεται (άρθρο), εάν τα επιτόκια δανεισμού ήταν
χαμηλότερα από τον αποπληθωρισμό (κάτω από το -2%) – έτσι ώστε να μην
χρειάζονται συνεχώς νέα υφεσιακά μέτρα για τη σταθεροποίηση του δημοσίου χρέους
(μειώσεις δαπανών, αυξήσεις των φόρων).