Εισερχόμαστε στην τελευταία εβδομάδα της σύντομης
προεκλογικής περιόδου και, πέρα από την σύγχυση, το ερώτημα των πολιτών είναι
μήπως όλα είναι προδιαγεγραμμένα και οι εκλογές γίνονται για την καταγραφή των
πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκαν μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι
χωρίς σημασία αυτό.
Οι εκλογές ήταν αναπόφευκτες. Εκτός του ότι η
συνύπαρξη ύλης- αντιύλης ήταν περισσότερο δυνατή από την αντίστοιχη των
συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, η στροφή της ηγετικής του ομάδας ρευστοποίησε και
προβλημάτισε βαθιά το εκλογικό σώμα.
Μια νέα κοινωνική πλειοψηφία διαμορφώθηκε
με μεγαλύτερη συνείδηση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Οι εκλογές θα καταγράψουν αυτήν τη δυναμική.
Το
ερώτημα τώρα είναι αν η ελληνική κοινωνία θα αντέξει στις επιπτώσεις των μέτρων
του νέου μνημονίου ή θα οδηγηθεί σε έναν παθητικό ή δυναμικό μηδενισμό.
Και
αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο στην πράξη, αν και οι
συνεχείς κινητοποιήσεις και οι ανεκπλήρωτες ονειρώξεις αριστερών σεχτών, την
κούρασαν.
Κάτι πάει να αλλάξει όμως, στο θέμα του ελληνικού
χρέους και της αναδιάρθρωσής του αλλά και του θεσμικού μέλλοντος της Ευρώπης.
Οι σχετικές δηλώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αρκετές.
Φαίνεται, όμως, και
είναι λογικό, να ενθαρρύνεται ένας μετεκλογικός μεγάλος συνασπισμός.