Μία κριτική προσέγγιση από την Φιλόλογο κ. Δήμητρα Κρεκούκια, που είναι
Πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμαρουσίου «Η ΚΑΣΤΑΛΙΑ»
Το βράδυ της
Κυριακής 4 Ιανουαρίου,
απολαύσαμε, στο θέατρο «ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ»(στο γνωστό για την ποιότητά του θέατρο του Κέντρου της πόλης μας), μια
παράσταση που παρακολουθήσαμε, μέχρι τέλους, με αμείωτη ένταση. Τους
«Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ίψεν.
Ο Ίψεν βέβαια,
ο κορυφαίος Νορβηγός δραματουργός, που - με την καυστικότητα, το ρεαλισμό και
την ποίηση ταυτόχρονα του λόγου του - υπήρξε πρωτοπόρος της σύγχρονης
ευρωπαϊκής δραματουργίας, δεν χρειάζεται τις συστάσεις μας.
Ούτε και το αριστούργημά του, «Βρυκόλακες» που έγραψε το 1881 και προετοίμασε με τα έργα «Τα στηρίγματα της κοινωνίας» (1877) και «Το σπίτι της κούκλας» (1879).
Αυτό που οφείλουμε, πιστεύουμε, να πούμε είναι πως
στο «Διθύραμβο» είδαμε μια παράσταση που σεβάστηκε τόσο το έργο όσο και το
δημιουργό του.Ούτε και το αριστούργημά του, «Βρυκόλακες» που έγραψε το 1881 και προετοίμασε με τα έργα «Τα στηρίγματα της κοινωνίας» (1877) και «Το σπίτι της κούκλας» (1879).
Η Έφη Νιχωρίτη, ως κυρία Άλβιν, απέδωσε συναρπαστικά
την εσωτερική σύγκρουση και τις
διακυμάνσεις της ψυχής μιας γυναίκας τραγικής που - υποταγμένη, μια ζωή, στα «φαντάσματα» - αποφασίζει κάποτε, αλλά πολύ αργά, να κάνει
την «επανάστασή» της.