Ανάλυση του Βασίλη Βιλιάρδου
Όταν μία χώρα είναι υπερχρεωμένη, πόσο μάλλον όταν
τοποθετηθεί σκόπιμα, δόλια ή/και ανόητα στο στόχαστρο των αγορών, με τη βοήθεια
της τεχνητής διόγκωσης των ελλειμμάτων της, όπως συνέβη με την Ελλάδα, έχει δύο
μόνο λύσεις στη διάθεση της:
(α)Μία οδύνη
δίχως τέλος, γεγονός που σημαίνει το δανεισμό της από το ΔΝΤ, με αντάλλαγμα τα
γνωστά μνημόνια που την υποχρεώνουν να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία της,
καθώς επίσης την ιδιωτική μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, αφού προηγηθεί η
μεθοδική απαξίωση τους.
(β)‘Ένα
οδυνηρό τέλος, με την επιλογή της χρεοκοπίας, της αθέτησης πληρωμών δηλαδή,
μέσω της οποίας υποχρεώνονται εκείνοι οι πιστωτές, οι οποίοι δεν έχουν στην
κατοχή τους ομόλογα Αγγλικού Δικαίου, να συμβιβαστούν με τη διαγραφή ενός μεγάλου
μέρους των απαιτήσεων τους.
Η Αργεντινή, αφού προηγουμένως λεηλατήθηκε από το
ΔΝΤ, αποφάσισε να πιεί το «πικρό χάπι», εκδιώκοντας το μετά από μερικά χρόνια –
δεν είχε όμως το πρόβλημα του κοινού νομίσματος, ούτε υπέγραψε τη θανατική
καταδίκη της (PSI).
Κρίνοντας δε από τη μετέπειτα εξέλιξη του ΑΕΠ της
(γράφημα), τα κατάφερε σε κάποιο βαθμό – αν και στη συνέχεια απομονώθηκε, έκανε
μία σειρά από λάθη, υπέπεσε στην παγίδα του πληθωρισμού και βρέθηκε
απροετοίμαστη απέναντι σε μία σειρά πιστωτών της, οι οποίοι υποστηρίζονται
ανοιχτά από τα δικαστήρια των Η.Π.Α. Το τέλος της περιπέτειας της είναι ακόμη
άγνωστο – προβλέπεται πάντως ξανά οδυνηρό.