Παρελαύνοντας στο δρόμο της...χαμένης συνείδησης
"Ένα στ 'αριστερό!"
Το πόδι χτυπά δυνατά το έδαφος. Ένα έδαφος ποδοπατημένο από πορείες και προσαγωγές.
Από αγανάκτηση και σκάνδαλα. Από σωτήρες και προδότες.
-Τι είναι χειρότερο από ένα έθνος που αδυνατεί να τηρήσει τις εθνικές του εορτές;
-Να τις τηρεί, υπονομεύοντάς τες.
Η μικρή μαθήτρια Ελλάδα, παρελαύνει σήμερα. Άσπρο πουκάμισο, μπλε φούστα.
Με το κεφάλι ψηλά(;) τιμά εκείνους που χάθηκαν ώστε εκείνη να αποβάλλει τη στάμπα της υποδούλωσης.
Στα πέριξ ΜΑΤ, ντυμένα ή όχι. Αστυνομικοί έτοιμοι να...επέμβουν. Ας μου θυμήσει κάποιος, σήμερα δε γιορτάζουμε την απελευθέρωσή μας; Απελευθερωθήκαμε έτσι ώστε να γιορτάζουμε την ελευθερία μας υπό επιτήρηση;
... Ακούω από μέσο σε μέσο ανθρώπους που κατηγορούν τη νέα γενιά. Για αδιαφορία.
Για αναισθησία. Για αυθάδεια. Η λέξη ντροπή, προφανώς, τους είναι άγνωστη.
Κατηγορούν τους νέους επειδή δε γυρίζουν το κεφάλι προς τους επισήμους.
Στους επίσημους "χορηγούς" της ανέχειάς τους.
Στους επίσημους "πατέρες" της δικτατορίας τους.
Στους επίσημους "δασκάλους" που βιάζουν την υπόστασή τους.
Στους επίσημους "γνωστούς-άγνωστους" που προβοκάρουν το μέλλον τους.
Αναγκάζουμε τα παιδιά να τιμούν εκείνους που μας χάρισαν την ελευθερία μπροστά σε εκείνους που βίαια μας την πούλησαν.
Τα παιδιά γίνονται ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που πνίγεται μέσα στον καθωσπρεπισμό και το life style. Πρόβατα που γιορτάζουν ανάμεσα στους επίδοξους λύκους τους. Κι όλα αυτά γιατί; Για να αποδείξουμε ότι ως χώρα έχουμε ακόμη ήθη και έθιμα;
Πώς γίνεται να υπάρχει χώρα με ήθη χωρίς ήθος;